อันเนื่องมาจากปัญหาพื้นฐานทางความคิดเรื่อง “ความดั้งเดิม ความแท้จริง” [Authenticity] ในการอนุรักษ์เมืองเก่าของประเทศไทยทำให้เกิดความขัดแย้งในการอนุรักษ์และศึกษาเรื่องเมืองประวัติศาสตร์หรือย่านเก่าต่างๆ การประเมินคุณค่าของชุมชนต่างๆ โดยไม่ศึกษาค้นคว้าข้อมูลโดยรอบด้านทำให้ให้คุณค่าน้อย เมื่อไม่เข้าใจจึงสนใจแต่เฉพาะสิ่งที่เห็นประจักษ์คือโบราณสถานหรือโบราณวัตถุและสิ่งที่จับต้องได้ตามองเห็นเท่านั้น
ข้าพเจ้ายังมั่นคงกับการศึกษาที่ดูการเปลี่ยนแปลงทางสังคมของมนุษย์ในชุมชนในบริบททางสังคมและวัฒนธรรมในทั้งทางประวัติศาสตร์วัฒนธรรมและประวัติศาสตร์สังคม และไม่ตีความคุ้นเคยกับแนวคิดทฤษฎีใหม่ในเชิงวาทกรรมแบบสร้างคำใหม่ๆ คำ ใหญ่ๆ แบบนักวิชาการในยุค Post Modern ปัจจุบัน แต่เมื่อมีอะไรติดขัดหรือสติปัญญาน้อยตามการเปลี่ยนแปลงไม่ทัน ข้าพเจ้าก็ต้องหันมาหาอาจารย์สุเทพ สุนทรเภสัช ผู้แม้จะไม่ออกไปตะลอนๆ ทำงานภาคสนามอย่างข้าพเจ้าแต่ก็รับรู้และหาความรู้ในลักษณะเป็นนักปราชญ์ทางสังคมวัฒนธรรมเพื่อการอธิบาย
เมืองศรีมโหสถมีการจัดการน้ำในรูปแบบต่างๆ ทั้งการขุดสระ การขุดบ่อน้ำ การขุดคูน้ำและการทำคันดินกั้นน้ำหรือบังคับทิศทางของน้ำ ซึ่งความสามารถในการจัดการน้ำดังกล่าวส่งผลให้เมืองศรีมโหสถเป็นเมืองที่มีพัฒนาการมาอย่างยาวนานและดำรงอยู่สืบเนื่องมานับตั้งแต่ก่อนเข้าสู่สมัยทวารวดีและเขมร เป็นนครรัฐที่สำคัญแห่งหนึ่งทางตะวันออกของลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยา
ร้านศิริทองคำเปลวเป็นหนึ่งในสองร้านดั้งเดิมที่อยู่คู่ชุมชนมานาน มีช้างเป็นตราสัญลักษณ์ และอีกร้านคือ ล.สว่างวงศ์ ปัจจุบันร้าน ล.สว่างวงศ์ยังเปิดให้บริการอยู่ตรงตึกแถวฝั่งตรงข้ามวัดบวรริมถนนพระสุเมรุ ขณะที่ร้านศิริทองคำเปลวอยู่ในซอยพานถม เชิงสะพานอุษาสวัสดิ์ซึ่งเดินเข้าซอยมาไม่ไกลมากนัก ปัจจุบันไม่ได้เปิดหน้าร้านประจำ แต่ยังมีสินค้าคุณภาพขายเพื่อการอนุรักษ์มากกว่าจะยึดเป็นธุรกิจจริงจังเช่นรุ่นพ่อแม่ปู่ย่าตายาย
ต้องยอมรับว่านิทรรศน์รัตนโกสินทร์เป็นพิพิธภัณฑ์แบบใหม่ที่สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับผู้ชมได้ไม่น้อย โดยเน้นเล่าเรื่องผ่านภาพยนตร์สื่อผสม ๔ มิติ ทั้งแสง สี เสียง และแบบจำลองต่างๆ โดยตัวบทจัดแสดงเน้นนำเสนอภาพกรุงรัตนโกสินทร์ในอดีตจนถึงปัจจุบัน แต่หลังจากได้เดินดูจนจบแล้วก็เกิดมีคำถามขึ้นมาว่า กรุงเทพฯ คือใคร ? เพราะสิ่งที่นำเสนอผ่านภาพ เสียง และคำบรรยายต่างๆ เน้นภาพวัด วัง เน้นศิลปวัฒนธรรมเป็นสำคัญ แต่สำหรับบ้านหรือย่านชุมชนถูกลดทอนเหลือเพียงเป็นแหล่งจับจ่ายอาหารอร่อยและผลิตภัณฑ์ขึ้นชื่อของแต่ละชุมชน จนมองไม่เห็นชีวิตวัฒนธรรมว่าพวกเขาเป็นใคร
